Аляксандар Гараднiцкi
   ВЕРШЫ
   Уладзiмiру Высоцкаму
   Паэт загiнуў. Так загiнуў Гамлет,
   Выпрабаваны ядам i клiнком.
   Паэт загiнуў. Мы ж - жывыя. Нам не
   Судзiць аб iм, як колiсь, абаколь.
   Яму вы слоў пустых не балабоньце.
   Што вашы плёткi ветраныя ўсе!
   Паэтаў доля - памiраць на фронце
   У марах аб нейтральнай паласе.
   Дзе вы цяпер, яго адзiнаверцы,
   Яго сябры - надзея i быльлё?
   Ня вытрымала змучанае сэрца!
   Яму i нельга вытрымаць было.
   Гамоняць гучна шэльмы i зладзеi
   Над лопнутай гiтарнаю струной...
   Паэт загiнуў - i няма надзеi,
   Што гэта стане плёткай шчэ адной.
   Цяпер ад папулярнасьцi вар'яцкай
   За iншыя пайшоў ён рубяжы.
   Трывожна сьпiць ён у магiле брацкай,
   Дзе руская паэзiя ляжыць.
   Ня страцiўшы сваёй былiннай сiлы,
   Ляжыць паэт, набраўшы ў рот вады.
   I абезгаласелая Расiя
   Не разумее шчэ сваёй бяды.
   Нiчога для яго мы не пасьпелi.
   А вось i вынiк - што тут гаманiць!
   I колькi песень мы б усе нi сьпелi,
   Яго нам - аднаго - не замянiць!
   1980
   Пераклаў Мiхась Булавацкi