Уладзiмiр Караткевiч
   Вершы
   * * *
   Быў. Ёсць. Буду.
   Таму, што заўжды, як пракляты,
   Жыву бяздоннай трывогай,
   Таму, што сэрца маё распята
   За ўсе мiльярды двухногiх.
   За ўсiх, хто ўздымае цяжкiя разоры,
   Хто ў гарачым пекле металу,
   За ўсiх, хто змагаецца з небам i морам,
   За жывых, i за тых, што сканалi.
   За ўсiх, хто крывёю пiша
   Ў нязгодзе
   З рабства подлай дарогай,
   Хто за Край Свой Родны, за ўсе Народы
   Паўстане нават на Бога.
   За ўсiх, хто курчыцца ў полымi вёсак,
   Хто ратуе краiну ад краху,
   За ўсiх, хто бясстрашна глядзiць у нябёсы
   З барыкады,
   З пушчы
   I з плахi.
   Хто са смерцю гаворыць з вока на вока,
   З яе усмешкаю ветлай,
   I ўсё ж узводзiць - нясцерпна далёкi
   Храм наш агульны i светлы.
   А калi ён горда даззяе ў зенiце
   Непарушны - ўзнясецца ў неба,
   Вы з распятага сэрца кроплю вазьмiце.
   Апошнюю.
   Болей не трэба.
   I няхай яна збоку, недзе на ганку,
   Дагарае й дзяцей не страшыць
   На гранiце любовi,
   На гранiце свiтанку,
   На гранiце велiчы вашай.
   "На Беларусi Бог жыве"
   "На Беларусi Бог жыве"
   Так кажа мой просты народ.
   Тую праўду сцвярджае раса ў траве
   I адвечны зор карагод.
   Тую праўду сцвярджае
   Упартасць хваль,
   I продкаў запавет,
   I мовы залатая сталь,
   I нашых дум сусвет.
   Тую праўду сцвярджае
   Ўсё зноў i зноў
   Ўсiм лёсам,
   Няхай спакваля,
   У хмарах дубоў,
   У вясёлках агнёў
   Купальская наша зямля.
   I няхай давядзе мне
   Iншая кроў,
   Што брашу,
   Як сабачы сын,
   А няма нiдзе
   Вярнейшых сяброў
   I прыгажэйшых жанчын.
   Гэта край раскрытых душ i дзвярэй,
   Гэты край
   Твой дом i сабор...
   Ў нас дваццаць з лiшнiм тысяч рэк,
   Адзiнаццаць тысяч азёр.
   Нам ёсць што пiць,
   З падмосткаў лiць,
   Чым палi свае акрапiць,
   А як давядзе, то ёсць нам дзе
   I ворага ўтапiць.
   I тая памяць жыве не ў царкве,
   А ў кожнай жыве галаве:
   "На Беларусi Бог жыве..."
   I хай сабе жыве.
   А калi ён шле на нас кару i гнеў,
   Ну што ж, - мы з iм свае:
   Ў вяршынi самых гонкiх дрэў
   Маланка з неба б'е.
   У вяршынi маленькiх i нiцых дрэў
   Маланка нiколi не б'е.
   I пра тое кожны пяе салавей
   Росным кветкам у роднай траве:
   "На Беларусi Бог жыве",
   I няхай да веку жыве.
   * * *
   Радок бяззбройны i бясспрэчны
   Слабым - адзiна верны шчыт.
   I не знiкаць паэтам вечна,
   У вечнай песнi жывучы.
   Калi пайду з юдолi гора,
   Не скончыўшы найлепшы сказ,
   То божы свет мяне паўторыць,
   Як паўтараў ужо няраз.
   Як моры, зоры i азёры,
   Якiя ў вечнасць забяру.
   Свет шчодры.
   Свет мяне паўторыць...
   Ну, а не свет,
   дык Беларусь.
   Мне - досыць...
   * * *
   Абяцаюць нам новы раскошны дом,
   Але тут нам жыць i канаць,
   Тут пад кожным навекi здабытым бугром
   Нашы продкi забiтыя спяць.
   Яны аддалi нам меч i касу,
   Слова з вуснаў, цяпер нямых...
   I нам немагчыма пайсцi адсюль
   I пакiнуць са смерцю iх.
   * * *
   Нават сцюжным зiмовым вечарам
   Або ўвосень, як злiва лье,
   Як цябе я на вулiцы стрэчу
   Падгiнаюцца ногi мае.
   Што казаць пра майскае ранне,
   Калi ў росах салоўка б'е?
   Што скажу я табе, каханы?..
   Падгiнаюцца ногi мае.
   Што скажу са сваёй гаротай?
   Хаты побач, а...
   кроч не кроч,
   Будзе тое ж:
   салоўка, журбота,
   Цыгарэты агеньчык ля плота
   I маўчанне ў цёплую ноч.
   Будзе тое ж:
   начныя лукi
   Без свiтання.
   Салоўка пяе.
   Пакахай жа, вазьмi на рукi
   Падгiнаюцца ногi мае.
   * * *
   Блякла-сiняе неба i чырвань галiн.
   Уздыхае ветрык. Спадае лiст.
   Асцярожна сонца з голых асiн
   Выпаўзае на цiхi сiнiчы свiст.
   Ледзь хiстаюцца ў небе галiны бяроз.
   Лёг спакой на iржышчы. Гумённы дым.
   Ярам рушыць павольна з дрывамi воз,
   I сарока няспынна стракоча над iм.
   У разведку за возам ляцiць яна,
   Трэба край адшукаць, дзе пякуць блiны,
   Дзе кайстра, дзе ў ёўнi жыве цеплыня,
   Дзе заснула сытасць да новай вясны.
   * * *
   О любоў мая, Беларусь!
   Над туманным начным стаўком
   Пралятае самотная гусь,
   Разразаючы люстра крылом.
   . . . . . . . .
   Разразаючы неба крылом.
   * * *
   Можна ўсё: пусцiць каханне дымам,
   Ўзяць i занядбаць мiнулы шлях.
   Але толькi не любiць Радзiмы
   З чорнаю павязкай на вушах,
   З чорнаю павязкаю на вуснах,
   З чорнаю павязкай на вачах.
   Толькi слухаць словы нездрадлiвыя,
   Толькi не тлумiць яе маной,
   Бо адным мы вiнны, пакуль жывы,
   Перад нашаю вялiкай нiвай:
   Праўдай абавязаны мы ёй.
   Iсцiнай.
   Адзiнаю.
   Адной.